Feliks Steuer narodziōł sie we 1889 roku we Sulkowie. Sztudiowoł słowiańskõ filologijõ we Innsbrucku i na Ślōnskim Uniwersytecie we Wrocławiu. Po sztudyji wyrobiōł dyplōm rechtora i we Katowicach robiōł za rechtora i dyrechtora Państwowyj Gimnazyje Klasycznyj i Miastowyj Gimnazyje Matymatyczno-Przirodniczyj.

Do historyje ślōnskigo jynzyka przeszoł ôpracowaniym sztyrech dzieł ô mŏwie swojigo regiōnu. Dwie ś nich to naukowe prace dialektologiczne: „Dialekt sulkowski” z 1934 roku i „Narzecze Baborowskie” z 1937. Dwie nastympne to dziełka literacke: „Ostatni gwojźdźaurz” i „Z naszej źymjy ślůnskej”, ôba ze 1935 roku.

Mŏwa Baborowsko nŏleżała do dialektōw laskich, to znaczy tych, co ś nich Erwin Goj, co pisoł pod mianym Óndra Łysohorsky, stworzōł laski jynzyk literacki. Reszta prac tykała sie mŏwy ze Sulkowa, co je bliższŏ srogim ślōnskim dialektōm.

Do napisaniŏ „Ostatnigo gwojźdźaurza” i „Z naszej źymjy ślůnskej” stworzōł nowy alfabet, moc zbliżōny do sulkowskij wymŏwy. Tyn alfabet – po małych modyfikacyjach – bōł krōtko na poczōntku XXI stoleciŏ rychtowany i widziany za podstawã do kodyfikacyje ślōnskijgo jynzyka.

We tym dokumyńcie Czytŏcze i Czytŏczki dostŏwajōm „Ostatnigo gwojźdźaurza” przetransliterowanego do pisownie ślabikŏrzowyj, co ôznaczŏ, iże tytuł zmiyniŏ sie na „Ôstatni gwoździŏrz”. Je to ôpowiyść ô ôjcu ôd Steuera i ôpowiadŏ niy ino ô jego robocie, ale tyż przedstawiŏ kōniec epoki.

Mōm nadzieja, że lektura tego dziełka prziczyni sie do lepszego poznaniŏ ślōnskigo jynzyka i życiŏ ślōnskij wsi sprzed bez stu lŏt. We seryji „Bibliŏtyka Silling” je dostympne tyż „Z naszej źymjy ślůnskej”, co jego lekturã tyż moc polecōm.

Grzegorz Kulik

Ôstatni gwoździŏrz