dźwiyrze

Etymologijŏ

Etymologijŏ do dodaniŏ.

Wymŏwa

AS: [ʒ́vʹi ̯yže]

Rzeczownik

dźwiyrze rodzaj niymynskoôsobowy, liczba mnogŏ

1. wchōd do budōnku, izby abo wozidła, słozōny ze sztywnyj platy zawieszōnyj na zŏwiasach
   • 2014, Mirosław Syniawa, Dante i inksi

   Raj mŏsz w sobie, tōż darmo w cudze dźwiyrze klupiesz.

   • 2016, Alojzy Lysko, Duchy Wojny: W przekleństwie kalectwa

   * Posadzili go za stołym w izbie przy młodych, ale tak, żeby bez otwarte dźwiyrze widzioł też do drugij izby, kaj siedzieli starzy.

ôdmiana:

ôdmiana: dźwiyrze
przipadek	liczba mnogŏ
mianownik	dźwiyrze
dopołniŏcz	dźwiyrzi
cylownik	dźwiyrzōm
biernik	dźwiyrze
nŏrzyndnik	dźwiyrzami pz.: dźwiyrzōma
miyjscownik	dźwiyrzach
wołŏcz	dźwiyrze

synōnimy:

1. dźwiyrza, drzwi

Frazeologijŏ

• dobijać sie do dźwiyrzi

Inksze jynzyki

• angelski: door, gate
• czeski: dveře
• francuski: porte, portière
• hiszpański: puerta
• niymiecki: Tür
• polski: drzwi
• ruski: дверь