piec

Wykŏz treści

Ôd prasłowiańskigo *peťь, ôd prabałtosłowiańskigo *pektis, ôd praindoeuropejskigo *pékʷ-tis.

AS: [pʹi ̯ec]

piec rodzaj mynski rzeczowy

maszina, co spŏlaniym materyje nagrzywŏ jakeś przestrzyństwo
- 1984, Augustyn Halotta, Śląskie bery, bojki i opowiastki z dawnych lat
Festelnie zmęczony dowlókł sie do swoji chałpy i ciepnął miechem na dyliny pod piec.
- 2010, Alojzy Lysko, Duchy Wojny: W okopach frontu wschodniego
Za to jest cieplutko, w kącie grzeje wysoki, ulony z gusu piec, do kierego przykłodo jakoś Ruska w kufajce.
- 1908, Ferdynand Dyrna, Jyndrys
Jak mu co dali, to skurczył sie potym chłopisko kany za piecym w kōńcie i dusił i ćpał ziymniŏczki za jadra, aż mu ôczy na wyrch wyłaziły...
- 1964, Feliks Pluta, Dialekt głogówecki
To prandko, tam za piecym mieli take koryto, co chlyb piekli i ôn lyg do tego koryta i sie skrōł do koryta.
(technologijŏ) maszina industryjalnŏ do procesowaniŏ materyje we srogich tymperaturach
- 1994, Gazeta Ustrońska
Jak sie robotnicy myli po szychcie wodom przigrzywanóm na szlace z tego hutniczego pieca i potym ich tak rewna nie tropiła, tóż dochtorzi prziszli na to, że isto ta szlaka cosi mo w sobie, że rewme lyczy.

ôdmiana:

kolokacyje: