ta

Etymologijŏ

Ze prasłowiańskigo *ta, ze praindoeuropejskigo *séh₂.

Wymŏwa

AS: /ta/

Zamiano

ta zamianek

1. Używane do skazowaniŏ na ôbiekty rodzaju żyńskigo, co sōm blisko ôsoby, co gŏdŏ.
   • 1976, Brunon Strzałka, Bojki i Godki Śląskie

   Ale kaj tam! Jo sie patrzam a ta bezkuryjo wali prosto ku mojej kopce.

   • 2014, Mirosław Syniawa, Dante i inksi

   możno tyż znojdymy ôdpowiydź na pytanie, co robić, żeby sie ta nasza gŏdka jedyn rŏz niy straciyła.

   • 1909, Paweł Marek, Ô zaklyntyj ksiynżnyj

   Ta zaklyntŏ ksiynżnŏ musiała spać zawsze w kościele w trōwle. Każdy rŏz ô pōłnocy ôbudziła sie i mōgła

ôdmiana:

ôdmiana: tyn
przipadek	liczba pojedynczŏ				liczba mnogŏ
	môs/mzw	mrz	ż	n	môs	nmôs
mianownik	tyn		ta	to/te	ci	te
dopołniŏcz	tego		tyj	tego	tych
cylownik	tymu		tyj	tymu	tym
biernik	tego	tyn	tã	to/te	tych	te
nŏrzyndnik	tym		tōm	tym	tymi
miyjscownik	tym		tyj	tym	tych
wołŏcz	tyn		ta	to/te	ci	te

Inksze jynzyki

• angelski: this
• czeski: tato
• francuski: cette
• hiszpański: esta
• italijański: questa, sta
• niymiecki: die, dieser|diese
• polski: ta
• ruski: та
• słowacki: táto
• ukrajiński: ця