chwila

Etymologijŏ

Ze postrzodkowowysokoniymieckigo hwīl, ze pragermańskigo *wīlą, ze praindoeuropejskigo *wey-.

Wymŏwa

AS: [χfʹila]

Rzeczownik

chwila rodzaj żyński

1. moc krōtki czas
   • 1899, Lucjan Malinowski, Powieści ludu polskiego na Śląsku, cz. 1

   I ksiōndz cytoł i prawił gazdowi: idźcie tam do tego lasu, tam ich mŏ uwiōnzane, a za chwile już ten złodziyj weźnie, tak, idźcie, cobyście ich tam zastali I gazda szeł i były i doł z chenciōm piendziesiōnt reńskich ksiendzowi, iże sie woły wrōciły.

2. pōnkt we czasie
   • 1984, Augustyn Halotta, Śląskie bery, bojki i opowiastki z dawnych lat

   Rycerz jechoł na samym przodku na łognistym łogierze i rozglądoł sie co chwila, aby nie zmylić drogi.

   • 2014, Mirosław Syniawa, Dante i inksi

   Prōzno czekoł byś chwile, kedy ôdpoczywŏ.

ôdmiana:

ôdmiana: chwila
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	chwila	chwile
dopołniŏcz	chwile	chwil
cylownik	chwili	chwilōm
biernik	chwilã	chwile
nŏrzyndnik	chwilōm	chwilami pz.: chwilōma
miyjscownik	chwili	chwilach
wołŏcz	chwilo	chwile

uproszczōny zŏpis
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	chwila	chwile
dopołniŏcz	chwile	chwil
cylownik	chwili	chwilōm
biernik	chwila	chwile
nŏrzyndnik	chwilōm	chwilami pz.: chwilōma
miyjscownik	chwili	chwilach
wołŏcz	chwilo	chwile

synōnimy:

1. mōmynt
2. mōmynt

Inksze jynzyki

• angelski: minute, moment
• czeski: chvíle
• francuski: instant, moment
• hiszpański: instante, momento, rato
• italijański: a tratti
• niymiecki: Augenblick, Moment
• polski: chwila
• ruski: мгновение, момент
• słowacki: chvíľa
• ukrajiński: моме́нт, мить, хвили́на, хви́лька, хвили́нка