kark

Etymologijŏ

Ze prasłowiańskigo *kъrkъ.

Wymŏwa

AS: [kark]

Rzeczownik

kark rodzaj mynski rzeczowy

1. czyńść ciała, co łōnczy gowa ze kadubym
   • 2018, Szczepōn Twardoch Drach, przekł. Grzegorz Kulik

   rukzak kryty krowiōm skōrōm we bioło-czŏrne łaty kładzie kole siebie, rozpinŏ mōndurowõ jaklã pod karkym.

   • 1964, Feliks Pluta, Dialekt głogówecki

   Tyn se myśloł, Jezus, takŏ fajnŏ sam liszka zdechniōnŏ, to ale baje ôna fajnŏ lŏ mojyj kobiyty na kark.

ôdmiana:

ôdmiana: kark
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	kark	karki
dopołniŏcz	karku	karkōw
cylownik	karkowi	karkōm
biernik	kark	karki
nŏrzyndnik	karkym	karkami pz.: karkōma
miyjscownik	karku	karkach
wołŏcz	karku	karki

uproszczōny zŏpis
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	kark	karki
dopołniŏcz	karku	karkōw
cylownik	karkowi	karkōm
biernik	kark	karki
nŏrzyndnik	karkym	karkami pz.: karkōma
miyjscownik	karku	karkach
wołŏcz	karku	karki

synōnimy:

1. szkrabikel, szyja

Frazeologijŏ

• chycić kogoś za kark
• leje sie kōmuś za kark
• mieć kogoś po kark
• mieć wszyjskigo po kark
• najeś sie aż po kark
• nalŏć sie na kark ługu
• niy wylywać za kark
• ściskać za kark
• weznōńć sie jarzmo na kark
• weznōńć sie pęto na kark
• zalywać za kark

Inksze jynzyki

• angelski: neck
• czeski: krk, šíje
• francuski: bosse, nuque
• hiszpański: cerviz, nuca
• italijański: nuca
• niymiecki: Genick, Nacken
• polski: kark
• ruski: ше́я
• słowacki: krk, šija
• ukrajiński: ши́я