granica

Etymologijŏ

Ze prasłowiańskigo *granica.

Wymŏwa

AS: [grãńica]

Rzeczownik

granica rodzaj żyński

1. linijŏ, co dzieli jakeś dwa przestrzyństwa
   • 1901, Lucjan Malinowski, Powieści ludu polskiego na Śląsku, cz. 2

   Jedyn siodłŏk mioł granicã przi pańskim dworze.

2. (administarcyjŏ) umŏwnŏ linijŏ, co dzieli ôd siebie państwa, regiōny itp.
   • 1984, Augustyn Halotta, Śląskie bery, bojki i opowiastki z dawnych lat

   Z Mysłowic często wyjyżdżoł za granica Śląska do Polski, w kiery dali panoszyli sie Szwedy, [...]

   • 1934, Feliks Steuer, Dialekt sulkowski

   Cesta ôd patŏka aż za dziećmorowskõ hucznicã ku Dobrosławicōm to je granica mezy Baborowym a Sulkowym.

3. ôgraniczynie czegoś przizwolōnego
   • chesio.com

   Przejawy miłości w miejscach publicznych by miały mieć jaksi sfoje granice - z tym nijak nie polemizujym.

ôdmiana:

ôdmiana: granica
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	granica	granice
dopołniŏcz	granice	granic
cylownik	granicy	granicōm
biernik	granicã	granice
nŏrzyndnik	granicōm	granicami pz.: granicōma
miyjscownik	granicy	granicach
wołŏcz	granico	granice

uproszczōny zŏpis
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	granica	granice
dopołniŏcz	granice	granic
cylownik	granicy	granicōm
biernik	granica	granice
nŏrzyndnik	granicōm	granicami pz.: granicōma
miyjscownik	granicy	granicach
wołŏcz	granico	granice

Inksze jynzyki

• angelski: border, frontier, limit
• czeski: hranice
• francuski: frontière, limite
• hiszpański: frontera, linde, límite
• niymiecki: Gemarkung, Gemerke, Grenze, Grenzwert
• polski: granica
• ruski: граница, черта