wiync

Etymologijŏ

Etymologijŏ do dodaniŏ.

Wymŏwa

AS: [vʹi ̯ỹnc]

Spōjnik

wiync spōjnik

1. bez to, z tego powodu
   • 1856, Edward Świerkiewicz, Polák w Śląsku, lebo dwá Wachtárze w jednéj dziedzinie

   Jak to po trzeci roz zrobił, tak zaś szkrobnōł kopytym i pyto sie: Wiync cōż trzecie? — Twardowski żōndał po nim drugygo czerta.

   • 1908, Jan Kopeć, Ô piniōndzach zapadniyntych

   Wiync też ludzie wiyncej ô Panu Jezusie myśleli, bo wiedzieli, że ôn im może pōmōc w jejich starościach.

   • 1932, Gertruda Krōlowŏ, Ôdpust na Biskupicach

   Gibko wiync Ojyna leci nazŏd po ksiōnżki.

   • 1930, Jan Łysek, mōnolog, co go zapisoł z pamiyńci Pawoł Zawada

   [...] jŏ nic złego nie zrobił, boch Brzezule chcioł mieć na chowani, a nie na handel, wiync do haresztu nie pōdym.

synōnimy:

1. tōż, beztōż, bezto, tymu, skirz tego, skuli tego, ciesz. skrōma, ciesz. skyrs tego

antōnimy:

Inksze jynzyki

• angelski: so, therefore, well
• czeski: pak, tak, tedy
• francuski: donc
• hiszpański: así que, conque, de modo que, luego, por lo tanto
• niymiecki: also
• polski: więc
• ruski: поэтому, следовательно, так что