ôko

Etymologijŏ

Ze prasłowiańskigo *oko, ze praindoeuropejskigo *h₃ekʷ-.

Wymŏwa

AS: [u̯oko]

Rzeczownik

ôko rodzaj nijaki

1. (anatōmijŏ) ôrgan zdroku
   • 1934, Feliks Steuer, Dialekt sulkowski

   Niymocny ôczy trzeba wymŏczać hebzowim tejym.

   • 2018, Wachtyrz

   Ani im już niy mydlymy ôczōw bebokami, bo wszyscy wiedzōm po co sie tego uczōm.

2. (kuchnia) rolka fetu na powiyrchni płynu
   • (potrzebny przikłŏd)

ôdmiana:

ôdmiana: ôko
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	ôko	ôczy
dopołniŏcz	ôka	ôczōw
cylownik	ôku	ôczōm
biernik	ôko	ôczy
nŏrzyndnik	ôkym	ôczami pz.: ôczōma
miyjscownik	ôku	ôczach
wołŏcz	ôko	ôczy

uproszczōny zŏpis
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	ôko	ôczy
dopołniŏcz	ôka	ôczōw
cylownik	ôku	ôczōm
biernik	ôko	ôczy
nŏrzyndnik	ôkym	ôczami pz.: ôczōma
miyjscownik	ôku	ôczach
wołŏcz	ôko	ôczy

synōnimy:

1. szp. ślyp

Frazeologijŏ

• ani w rzić, ani w ôko
• chytać na ôko
• ciepnōńć kōmuś ôko
• dać sie na ôko
• mieć dobre ôko
• mieć ôczy z knefla
• mieć ôko na coś
• mieć ôko na weście
• mieć ôko za kimś
• mieć ôko zielōne
• mieć u kogoś ôko
• na ôko
• ôko w ôko
• ôko kōmuś zbielało
• robić coś na ôko
• zrobić coś na ôko

Inksze jynzyki

• angelski: eye
• czeski: oko
• francuski: œil
• hiszpański: ojo
• niymiecki: Auge
• polski: oko
• ruski: око