rynka

Inksze formy

• ranka (ôpolske)

Etymologijŏ

Ze prasłowiańskigo *rǫka, ôd prabałtosłowiańskigo *ránkāˀ, ôd praindoeuropejskigo *wrónk-eh₂.

Wymŏwa

AS: [rỹŋka]

Rzeczownik

rynka rodzaj żyński

1. (anatōmijŏ) tajla gōrnyj kōńczyny ôd czowieka abo człekokształtnyj ôpice ôd nadgŏrstka do kōńca palcōw
   • 2018, Antoine de Saint Exupéry, Mały Princ, przekł. Grzegorz Kulik

   I wziōn mie za rynkã. Ale durch sie trŏpiōł.

   • 1901, Lucjan Malinowski, Powieści ludu polskiego na Śląsku, cz. 2

   Jak spuściōł prawõ rynkã na tã ksiōnżkã i zarŏz stanōł przed nim powietrzny duch.

2. (anatōmijŏ) cołkŏ gōrnŏ kōńczyna ôd czowieka abo człekokształtnyj ôpice
   • 1930, Edward Jelyń, pamiyntnik

   I bync, ôba na rynkã! Potym wziōn wrzeszczeć „Rynkãś mi złōmoł, rynkãś mi złōmoł!” Jŏ go chytōm za niã, ale rynka zaś bync nazŏd.

3. (szport) we fuzbalu: niyprzizwolōne zagranie rynkōm
   • (potrzebny przikłŏd)

ôdmiana:

ôdmiana: rynka
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	rynka	rynce
dopołniŏcz	rynki	rōnk
cylownik	rynce	rynkōm
biernik	rynkã	rynce
nŏrzyndnik	rynkōm	rynkami pz.: rynkōma
miyjscownik	rynce	rynkach
wołŏcz	rynko	rynce

uproszczōny zŏpis
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	rynka	rynce
dopołniŏcz	rynki	rōnk
cylownik	rynce	rynkōm
biernik	rynka	rynce
nŏrzyndnik	rynkōm	rynkami pz.: rynkōma
miyjscownik	rynce	rynkach
wołŏcz	rynko	rynce

Frazeologijŏ

• być z kimś jedna rynka

Inksze jynzyki

• angelski: arm, hand
• czeski: ruka
• francuski: main
• hiszpański: mano
• niymiecki: Hand
• polski: ręka
• ruski: рука́