Bōg

Ze SileSłownik
Idź do: nawigacyjŏ, szukej

Etymologijŏ

Ze prasłowiańskigo *bogъ.

Wymŏwa

AS: [bȯk]

Rzeczownik

Bōg rodzaj mynski ôsobowy

  1. (religijŏ, włŏsne miano) bōg we religijach mōnoteistycznych
    • 1984, Augustyn Halotta, Śląskie bery, bojki i opowiastki z dawnych lat
    Jak ino wlozł do kuźnie, pochwalił Boga, położył kowalowi ręka na ramieniu i pado:
    • 1911, Paweł Marek, Ô czowieku, co bōł diŏbłōm przedany
    We swojij wielkij markotności drził włosy z głowy i krziczoł: „Lŏ Boga, cōżech też to porobił! Lŏ Boga. moji dziecko! Biydny synku!”

ôdmiana:

ôdmiana: Bōg
przipadek liczba pojedynczŏ liczba mnogŏ
mianownik Bōg Bogi
dopołniŏcz Boga Bogōw
cylownik Bogowi Bogōm
biernik Boga Bogōw
nŏrzyndnik Bogym Bogami
pz.: Bogōma
miyjscownik Bogu Bogach
wołŏcz Boże Bogi
uproszczōny zŏpis
przipadek liczba pojedynczŏ liczba mnogŏ
mianownik Bōg Bogi
dopołniŏcz Boga Bogōw
cylownik Bogowi Bogōm
biernik Boga Bogōw
nŏrzyndnik Bogym Bogami
pz.: Bogōma
miyjscownik Bogu Bogach
wołŏcz Boże Bogi

Inksze jynzyki

  • angelski: God
  • czeski: Bůh
  • francuski: Dieu
  • hiszpański: Dios
  • italijański: Dio
  • niymiecki: Gott
  • polski: Bóg
  • ruski: Бог
  • słowacki: Boh
  • ukrajiński: Бог