ancug

Etymologijŏ

Ze niymieckigo Anzug.

Wymŏwa

AS: [ãncuk]

Rzeczownik

ancug rodzaj mynski rzeczowy

1. szykowne chopske ôblyczynie
   • 1957, Stanisław Ligoń, Bery i bojki śląskie

   Pamiętaj, że mosz pojczany czorny ancug, abyś go w gospodzie nie obloł jakom gorzołkom.

   • 1964, Feliks Pluta, Dialekt głogówecki

   No chłopi sie ubiyrali, tak jak sie ubiyrali, czŏrne ancugi mieli, a szlajfã wisiała takŏ zielōnŏ. No a czŏrny ancug mieli. Celindry tyz mieli a geroki.

   • 1930, Edward Jelyń, pamiyntnik

   Tōż ôjciec ôd radości aże poskoczōł, a potym z tych piyniyndzy, coch ôstawiōł, toch doł matce dwa talarki, a ôstatek skowoł, coch se chcioł tyż jaki ancug kupić.

ôdmiana:

ôdmiana: ancug
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	ancug	ancugi
dopołniŏcz	ancuga	ancugōw
cylownik	ancugowi	ancugōm
biernik	ancug	ancugi
nŏrzyndnik	ancugym	ancugami pz.: ancugōma
miyjscownik	ancugu	ancugach
wołŏcz	ancugu	ancugi

uproszczōny zŏpis
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	ancug	ancugi
dopołniŏcz	ancuga	ancugōw
cylownik	ancugowi	ancugōm
biernik	ancug	ancugi
nŏrzyndnik	ancugym	ancugami pz.: ancugōma
miyjscownik	ancugu	ancugach
wołŏcz	ancugu	ancugi

Inksze jynzyki

• angelski: suit
• czeski: oblek
• francuski: complet, costard, costume
• hiszpański: juego, traje
• italijański: abito, vestito
• niymiecki: Anzug
• polski: garnitur
• ruski: костюм
• słowacki: oblek
• ukrajiński: костю́м