bōg

Ze SileSłownik
Idź do: nawigacyjŏ, szukej

Etymologijŏ

Ze prasłowiańskigo *bogъ.

Wymŏwa

AS: [bȯk]

Rzeczownik

bōg rodzaj mynski ôsobowy

  1. (religijŏ) istota srogszŏ ôd czowieka, co wpływŏ na jego los i zjawiska niyzależne ôd czowieka
    • 1932, Gawędy Stacha Kropiciela, Gość Niedzielny
    Ale ty pijoku mosz jeno jednego boga, a ten bóg twój to szynkfas.

ôdmiana:

ôdmiana: bōg
przipadek liczba pojedynczŏ liczba mnogŏ
mianownik bōg bogi
dopołniŏcz boga bogōw
cylownik bogowi bogōm
biernik boga bogōw
nŏrzyndnik bogym bogami
pz.: bogōma
miyjscownik bogu bogach
wołŏcz boże bogi
uproszczōny zŏpis
przipadek liczba pojedynczŏ liczba mnogŏ
mianownik bōg bogi
dopołniŏcz boga bogōw
cylownik bogowi bogōm
biernik boga bogōw
nŏrzyndnik bogym bogami
pz.: bogōma
miyjscownik bogu bogach
wołŏcz boże bogi

Inksze jynzyki

  • angelski: god
  • czeski: bůh
  • francuski: dieu
  • hiszpański: dios
  • italijański: dio, iddio
  • niymiecki: Gott
  • polski: bóg
  • ruski: бог
  • słowacki: boh
  • ukrajiński: бог