granica

Ze SileSłownik
Idź do: nawigacyjŏ, szukej

Etymologijŏ

Ze prasłowiańskigo *granica.

Wymŏwa

AS: [grãńica]

Rzeczownik

granica rodzaj żyński

  1. linijŏ, co dzieli jakeś dwa przestrzyństwa
    • 1901, Lucjan Malinowski, Powieści ludu polskiego na Śląsku, cz. 2
    Jedyn siodłŏk mioł granicã przi pańskim dworze.
  2. (administarcyjŏ) umŏwnŏ linijŏ, co dzieli ôd siebie państwa, regiōny itp.
    • 1984, Augustyn Halotta, Śląskie bery, bojki i opowiastki z dawnych lat
    Z Mysłowic często wyjyżdżoł za granica Śląska do Polski, w kiery dali panoszyli sie Szwedy, [...]
    • 1934, Feliks Steuer, Dialekt sulkowski
    Cesta ôd patŏka aż za dziećmorowskõ hucznicã ku Dobrosławicōm to je granica mezy Baborowym a Sulkowym.
  3. ôgraniczynie czegoś przizwolōnego
    Przejawy miłości w miejscach publicznych by miały mieć jaksi sfoje granice - z tym nijak nie polemizujym.

ôdmiana:

ôdmiana: granica
przipadek liczba pojedynczŏ liczba mnogŏ
mianownik granica granice
dopołniŏcz granice granic
cylownik granicy granicōm
biernik granicã granice
nŏrzyndnik granicōm granicami
pz.: granicōma
miyjscownik granicy granicach
wołŏcz granico granice
uproszczōny zŏpis
przipadek liczba pojedynczŏ liczba mnogŏ
mianownik granica granice
dopołniŏcz granice granic
cylownik granicy granicōm
biernik granica granice
nŏrzyndnik granicōm granicami
pz.: granicōma
miyjscownik granicy granicach
wołŏcz granico granice

Inksze jynzyki

  • angelski: border, frontier, limit
  • czeski: hranice
  • francuski: frontière, limite
  • hiszpański: frontera, linde, límite
  • niymiecki: Gemarkung, Gemerke, Grenze, Grenzwert
  • polski: granica
  • ruski: граница, черта