miano

Etymologijŏ

Ze prasłowiańskigo *měno.

Wymŏwa

AS: [mʹi ̯ãno]

Rzeczownik

miano rodzaj nijaki

1. indywidualnŏ nazwa kożdego czowieka i inkszych istot
   • 1984, Augustyn Halotta, Śląskie bery, bojki i opowiastki z dawnych lat

   Dzisiej dużo ludzi te miana nosi, może to bydom potomki po tych Szwedach i tych piyrszych i tych drugich.

   • 1911, Jan Chromik, Ô utopcu

   ŏz szła baba wieczōr do dōmu, a utopiec (kery sie nazywoł Rokitka, bo mu take miano ludzie dali) ja tak długo smykoł po wodzie, aż jōm utopił

2. nazwa
   • 1964, Feliks Pluta, Dialekt głogówecki

   Zupy to majōm miana. Jake miana majōm zupy? To abo kartŏflōnka, abo wodziōnka, abo biermuska, abo ściyrka.

ôdmiana:

ôdmiana: miano
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	miano	miana
dopołniŏcz	miana	mian
cylownik	mianu	mianōm
biernik	miano	miana
nŏrzyndnik	mianym	mianami pz.: mianōma
miyjscownik	mianie	mianach
wołŏcz	miano	miana

uproszczōny zŏpis
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	miano	miana
dopołniŏcz	miana	mian
cylownik	mianu	mianōm
biernik	miano	miana
nŏrzyndnik	mianym	mianami pz.: mianōma
miyjscownik	mianie	mianach
wołŏcz	miano	miana

synōnimy:

1. imiã
2. nazwa

Frazeologijŏ

1. prziniyś sie miano

Inksze jynzyki

• angelski: name
• czeski: jméno, název
• francuski: nom, prénom
• hiszpański: nombre
• niymiecki: Name
• polski: imię, nazwa
• ruski: имя, название