miano

Ze SileSłownik
Idź do: nawigacyjŏ, szukej

Etymologijŏ

Ze prasłowiańskigo *měno.

Wymŏwa

AS: [mʹi ̯ãno]

Rzeczownik

miano rodzaj nijaki

  1. indywidualnŏ nazwa kożdego czowieka i inkszych istot
    • 1984, Augustyn Halotta, Śląskie bery, bojki i opowiastki z dawnych lat
    Dzisiej dużo ludzi te miana nosi, może to bydom potomki po tych Szwedach i tych piyrszych i tych drugich.
    • 1911, Jan Chromik, Ô utopcu
    ŏz szła baba wieczōr do dōmu, a utopiec (kery sie nazywoł Rokitka, bo mu take miano ludzie dali) ja tak długo smykoł po wodzie, aż jōm utopił
  2. nazwa
    • 1964, Feliks Pluta, Dialekt głogówecki
    Zupy to majōm miana. Jake miana majōm zupy? To abo kartŏflōnka, abo wodziōnka, abo biermuska, abo ściyrka.

ôdmiana:

ôdmiana: miano
przipadek liczba pojedynczŏ liczba mnogŏ
mianownik miano miana
dopołniŏcz miana mian
cylownik mianu mianōm
biernik miano miana
nŏrzyndnik mianym mianami
pz.: mianōma
miyjscownik mianie mianach
wołŏcz miano miana
uproszczōny zŏpis
przipadek liczba pojedynczŏ liczba mnogŏ
mianownik miano miana
dopołniŏcz miana mian
cylownik mianu mianōm
biernik miano miana
nŏrzyndnik mianym mianami
pz.: mianōma
miyjscownik mianie mianach
wołŏcz miano miana

synōnimy:

  1. imiã
  2. nazwa

Frazeologijŏ

  1. prziniyś sie miano

Inksze jynzyki

  • angelski: name
  • czeski: jméno, název
  • francuski: nom, prénom
  • hiszpański: nombre
  • niymiecki: Name
  • polski: imię, nazwa
  • ruski: имя, название