mit

Ze SileSłownik
Idź do: nawigacyjŏ, szukej

Etymologijŏ

Ôd starogreckigo μῦθος.

Wymŏwa

AS: [mʹit]

Rzeczownik

mit rodzaj mynski rzeczowy

  1. (literatura, religijŏ) starŏ gyszichta, nojczyńścij religijnŏ
    Moc jeji jest wielko - nawet bogom szkodzi / Z mitow skandynawskich przeca to sie rodzi
  2. (potoczne) fałszywy poglōnd ô czymś, coś zmyślonego
    Sroge mity srogo pierōm na dekel.

ôdmiana:

ôdmiana: mit
przipadek liczba pojedynczŏ liczba mnogŏ
mianownik mit mity
dopołniŏcz mitu mitōw
cylownik mitowi mitōm
biernik mit mita
nŏrzyndnik mitym mitami
pz.: mitōma
miyjscownik micie mitach
wołŏcz micie mity
uproszczōny zŏpis
przipadek liczba pojedynczŏ liczba mnogŏ
mianownik mit mity
dopołniŏcz mitu mitōw
cylownik mitowi mitōm
biernik mit mita
nŏrzyndnik mitym mitami
pz.: mitōma
miyjscownik micie mitach
wołŏcz micie mity

synōnimy:

  1. bŏjka, gyszichta, historyjŏ, ôzprŏwka, legynda
  2. bera, bŏjka, bzdura, gupota, absurd, nōnsyns

Inksze jynzyki

  • angelski: myth, nonsense, rubbish
  • czeski: mýtus, hloupst
  • francuski: mythe, batis, baliverne, balourdise
  • hiszpański: mito, disparate, necedad, tontería, sandez, estupidez
  • niymiecki: Mythos, Quatsch
  • polski: mit, bzdura, brednia
  • ruski: миф, ерунда, вздор