niebo

Etymologijŏ

Ôd prasłowiańskigo *nebo, ôd praindoeuropejskigo *nébʰos.

Wymŏwa

AS: [ńebo]

Rzeczownik

niebo rodzaj nijaki

1. (astrōnōmijŏ, meteorologijŏ) part atmosfery abo kosmosu widziany ze Ziymie
   • 1984, Augustyn Halotta, Śląskie bery, bojki i opowiastki z dawnych lat

   Ryknęła tak łokropnie jakby jom fto zarzynoł, biołkami łoczów popatrzyła w niebo, zaczła trzepać rękami jak ptok krzydłami, potem jak długo gruchła na ziemia i leżała jak martwo.

   • 2008, Alojzy Lysko, Duchy Wojny: W koszarach pod szczytami Alp

   Skowronki śpiywajom pod niebym, a Ty w jasnych szatkach, jak wiosynny kwiotuszek biegosz przy mie i mi dorodzosz.

• (religijŏ) mityczne miyjsce, kaj przebywŏ Bōg abo bogowie

1. • 1911, Paweł Marek, Ô czowieku, co bōł diŏbłōm przedany

   Ksiōndz mu zaś wyrzōndzoł ô piekle i ô niebie i ô Bogu. Po wieczerzi poszli spać.

   • 1929, Gawędy Stacha Kropiciela, Gość Niedzielny

   Przeca wierzymy w Boga, wierzymy w sąd sprawiedliwego Sędziego, wierzymy w niebo i piekło.

ôdmiana:

ôdmiana: niebo
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	niebo	nieba
dopołniŏcz	nieba	nieb
cylownik	niebu	niebōm
biernik	niebo	nieba
nŏrzyndnik	niebym	niebami pz.: niebōma
miyjscownik	niebie	niebach
wołŏcz	niebo	nieba

uproszczōny zŏpis
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	niebo	nieba
dopołniŏcz	nieba	nieb
cylownik	niebu	niebōm
biernik	niebo	nieba
nŏrzyndnik	niebym	niebami pz.: niebōma
miyjscownik	niebie	niebach
wołŏcz	niebo	nieba

Inksze jynzyki

• angelski: heaven, sky
• czeski: nebe, nebesa
• francuski: ciel
• hiszpański: cielo
• niymiecki: Himmel
• polski: niebo
• ruski: небо