park

Ze SileSłownik
Idź do: nawigacyjŏ, szukej

Etymologijŏ

Ôd niymieckigo Park, ôd francuskigo parc, ôd łaciny parcus, parricus, ôd frankijskigo *parrik, ôd pragermańskigo *parrukaz.

Wymŏwa

AS: [park]

Rzeczownik

park rodzaj mynski rzeczowy

  1. (turystyka, ôgrodnictwo) srogi teryn zielōny ze alejkami do szpacyrowaniŏ
    • 1957, Stanisław Ligoń, Bery i bojki śląskie
    Przyłazi siafner i panuchna chce mieć bilet do parku Kościuszki...
    • 1921, Kocynder
    Byłech wczora w parku obejrzeć jak wyglądają olejandry, a tu trzy moje stare libsty idą aleją.

ôdmiana:

ôdmiana: park
przipadek liczba pojedynczŏ liczba mnogŏ
mianownik park parki
dopołniŏcz parku parkōw
cylownik parkowi parkōm
biernik park parki
nŏrzyndnik parkym parkami
pz.: parkōma
miyjscownik parku parkach
wołŏcz parku parki
uproszczōny zŏpis
przipadek liczba pojedynczŏ liczba mnogŏ
mianownik park parki
dopołniŏcz parku parkōw
cylownik parkowi parkōm
biernik park parki
nŏrzyndnik parkym parkami
pz.: parkōma
miyjscownik parku parkach
wołŏcz parku parki

Inksze jynzyki

  • angelski: park
  • czeski: park
  • francuski: jardin public, parc
  • hiszpański: parque
  • niymiecki: Park
  • polski: park
  • ruski: парк