wic

Ze SileSłownik
Idź do: nawigacyjŏ, szukej

Etymologijŏ

Ôd niymieckigo Witz

Wymŏwa

AS: [vic]

Rzeczownik

wic rodzaj mynski rzeczowy

  • coś, co było powiedziano abo zrobiōno dlŏ szpasu, tak, coby kogoś rozśmiyszyć
    • 1984, Augustyn Halotta, Śląskie bery, bojki i opowiastki z dawnych lat
    Wszyjscy śpiewali roztomajte piykne śląskie pieśniczki, niekiere baby zaś godały śmiyszne i pieprzne wice, a nos starsze niewiasty bardzo piyknie rozprawiały ło rabsikach, utopcach, smokach, diobłach [...]
    • 1936, Gawędy Stacha Kropiciela, Gość Niedzielny
    Te wykłady i wice, co tam łopowiadają, nikiedy oblecą, [...]

ôdmiana:

ôdmiana: wic
przipadek liczba pojedynczŏ liczba mnogŏ
mianownik wic wice
dopołniŏcz wicu wicōw
cylownik wicowi wicōm
biernik wic wice
nŏrzyndnik wicym wicami
pz.: wicōma
miyjscownik wicu wicach
wołŏcz wicu wice
uproszczōny zŏpis
przipadek liczba pojedynczŏ liczba mnogŏ
mianownik wic wice
dopołniŏcz wicu wicōw
cylownik wicowi wicōm
biernik wic wice
nŏrzyndnik wicym wicami
pz.: wicōma
miyjscownik wicu wicach
wołŏcz wicu wice

Inksze jynzyki

  • angelski: jest, joke
  • czeski: vtip, žert
  • francuski: blague, plaisanterie
  • hiszpański: broma, gracia
  • niymiecki: Scherz, Witz
  • polski: żart
  • ruski: шутка