wiosna

Etymologijŏ

Ze prasłowiańskigo *vesna.

Wymŏwa

AS: [vʹi ̯osna]

Rzeczownik

wiosna rodzaj żyński

1. pora roku, co je po zimie, a przed latym
   • 2009, Alojzy Lysko, Duchy Wojny: W bunkrach wału atlantyckiego

   Żyto na Ślepiotach już dostone, ale straśnie poskokane. Z wiosny szło fajnie, radowołeś sie mu, ale przypiykły go czyrwcowe skwary.

   • 1819, krōnika ôd Jury Gajdzice

   Roku 1812 było tak drogo, że sztwiertnia owsa po 50 fr (Florenów) płacono, a wiosna była bardzo nieskoro a mokro, a bardzo poźno.

ôdmiana:

ôdmiana: wiosna
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	wiosna	wiosny
dopołniŏcz	wiosny	wiosyn
cylownik	wiośnie	wiosnōm
biernik	wiosnã	wiosny
nŏrzyndnik	wiosnōm	wiosnami pz.: wiosnōma
miyjscownik	wiośnie	wiosnach
wołŏcz	wiosno	wiosny

uproszczōny zŏpis
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	wiosna	wiosny
dopołniŏcz	wiosny	wiosyn
cylownik	wiośnie	wiosnōm
biernik	wiosna	wiosny
nŏrzyndnik	wiosnōm	wiosnami pz.: wiosnōma
miyjscownik	wiośnie	wiosnach
wołŏcz	wiosno	wiosny

synōnimy:

1. ciesz. jŏr

antōnimy:

1. jesiyń

Inksze jynzyki

• angelski: spring, springtide, springtime
• czeski: jaro, vesna
• francuski: printemps
• hiszpański: primavera
• niymiecki: Frühjahr, Frühling
• polski: wiosna
• ruski: весна