ôjciec

Etymologijŏ

Ôd prasłowiańskigo *otьcь, ôð praindoeuropejskigo *átta.

Wymŏwa

AS: [u̯oi ̯ćec]

Rzeczownik

ôjciec rodzaj mynski ôsobowy

1. chop, co mŏ swoje dziecko
   • 1964, Feliks Pluta, Dialekt głogówecki

   I dali go uczyć za szewca. Bōł tam u tego szewca trzi dni i prziszeł dō dōm, i powiedzioł ôjcowi, iże nie pōdzie, aże tam majster te bōty sprzedŏ. A ôjciec, iż ôn do tego majstra pōdzie.

   • 1930, Edward Jelyń, pamiyntnik

   Razu jednego posłoł ksiōndz nieboszczyk Walczuch po ôjca i mōwił mu, co to chce sy mnōm robić, jeżeli mie to do jakiyj nauki nie pośle.

ôdmiana:

ôdmiana: ôjciec
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	ôjciec	ôjce
dopołniŏcz	ôjca	ôjcōw
cylownik	ôjcowi	ôjcōm
biernik	ôjca	ôjcōw
nŏrzyndnik	ôjcym	ôjcami pz.: ôjcōma
miyjscownik	ôjcu	ôjcach
wołŏcz	ôjciec	ôjce

uproszczōny zŏpis
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	ôjciec	ôjce
dopołniŏcz	ôjca	ôjcōw
cylownik	ôjcowi	ôjcōm
biernik	ôjca	ôjcōw
nŏrzyndnik	ôjcym	ôjcami pz.: ôjcōma
miyjscownik	ôjcu	ôjcach
wołŏcz	ôjciec	ôjce

synōnimy:

1. pot. tata, fater, fŏter, pot. tatek, pot. tacik, pot. tatulek

Frazeologijŏ

• beczeć, jakby sie kōmuś ôjciec w kapałce utopiōł

Inksze jynzyki

• angelski: father
• czeski: fotr, otec, tatínek, taťka, táta
• francuski: père
• hiszpański: padre
• niymiecki: Vater
• polski: ojciec
• ruski: отец, родоначальник