że

Etymologijŏ

Ze prasłowiańskigo *že, ze praindoeuropejskigo *gʰe.

Wymŏwa

AS: /že/

Spōjnik

że spōjnik

1. Używany do rozszyszaniŏ tego, co już było pedziano.
   • 2014, Mirosław Syniawa, Dante i inksi

   Dŏwno tymu Luis Ponce de León pisoł, że tumaczynia majōm być „niy jak cojś cudzego, co prziszło zinōnd, a jak cojś, co sie urodziyło w gŏdce

   • 1976, Brunon Strzałka, Bojki i Godki Śląskie

   A do karczmy to sie Hanys długo nie pokozoł, bo go było gańba przed chłopami, że go utoplec tak wyrychtowoł.

2. Używany do podaniŏ skutku.
   • 2009, Alojzy Lysko, Duchy Wojny: W bunkrach wału atlantyckiego

   I te gizdy skopali Edka, że sie synek spamiyntać niy umioł.

kolokacyje:

bez to że, skuli tego że, skirz tego że, ino że

synōnimy:

1. iże, iż
2. tōż

Partykuła

że partykuła

1. Zestawianŏ ze kōńcōwkami 1. i 2. ôsoby liczby pojedynczyj, i 1. i 2. ôsoby liczby mnogij we zdaniach w czasie przeszłym.
   • 2013, Ajschylos, Prōmytojs Przibity, przekł. Zbigniew Kadłubek

   Jŏ żech nŏjprzōd wiedzioł, co bydzie

Frazeologijŏ

bez tego, że tak, ćma, że ani palca przed sobōm niy widać, dobry, że do rany prziłożyć, myśleć, że Cieszyn je jego, sprać kogoś tak, że go matka niy poznŏ, wiedzieć, że kansi zwōniyło

Inksze jynzyki

• angelski: that
• czeski: že
• francuski: que
• hiszpański: que
• italijański: che
• niymiecki: dass
• polski: że
• ruski: что
• słowacki: že
• ukrajiński: що