Kōmyntorz do utworu

Ôni sōm z miynsa, a we ôryginale They’re Made Out of Meat to krōtko historyjo, co ja ôpublikowoł we 1991 roku Terry Bisson we magazynie science-fiction OMNI. Autōr mo rod to, że jego historyjo je popularno we internecie, tōż na moje pytanie, czy moga ôpublikować swōj przekłod jego dzieła, ôn zaroz sie zgodziōł.

Ôpowiyść je krōtko, ale je w nij upakowano siyła informacyji ô bohaterach, chocioż niy godajōm ani słowa ô sobie. Je to szumne wejzdrzynie na ludzkość ôd strōny istot, co mogōm być blank inksze ôd nos.

Myśla, że ôna je wert przeczytanio i przemyślynio.

Grzegorz Kulik

Tyn utwōr je dostympny na licyncyji Creative Commons Podanie autora-Niykōmercyjne-Bez pochodnych 4.0 Miyndzynorodowo (CC BY-NC-ND 4.0)

Autōr: Terry Bisson

Przekłod: Grzegorz Kulik

Ôbroz na ôbkłodce: Ivana Cajina ze Unsplash

Zdrzōdło: https://silling.org/

Silling to projekt kludzōny dlo publicznego dobra. Jego cyl to uproszczynie dostympu do norzyńdzi i dōbr kultury we ślōnskim jynzyku. Bez sparcio ôd używoczōw niy szło by go kludzić, tōż zastanōwcie sie nad dociepniyńciym sie:

https://patronite.pl/grzegorzkulik

https://paypal.me/GrzegorzKulik

Ôni sōm z miynsa

Terry Bisson

przekłod: Grzegorz Kulik

— Ôni sōm z miynsa.

— Z miynsa?

— Z miynsa. Ôni sōm z miynsa.

— Z miynsa?

— Bez żodnych wōntōw. Wybrali my poru ze rozmajtych miyjsc na planecie, wziōnli my ich na pokłady naszych zwiadowczych szifōw i podszukali ich ôd stōp do gōw. Cołcy sōm z miynsa.

— Niymożliwe. A co ze sygnałami radiowymi? Ze wiadōmościami do gwiozd?

— Ôni używajōm welōw radiowych, ale sygnały niy idōm ôd nich. Sygnały idōm ôd maszin.

— To fto zrobiōł te masziny? Przeca to z nimi sie chcymy skōntaktować.

— Ôni zrobiyli te masziny. Dyć prōbuja ci pedzieć. Miynso zrobiyło masziny.

— Bez synsu. Jak miynso może zrobić maszina? Ty chcesz, żebych uwierzōł we miynso, co czuje?

— Jo niy chca, żebyś uwierzōł. Jo ci godōm, że je. Te istoty to jedyno czujōnco rasa we tym sektorze i ôni sōm zrobiyni z miynsa.

— Możno sōm jak ôrlofejocy. Wiysz, wōnglowo inteligyncyjo, co przechodzi bez ôkres miynsny.

— Niy. Ôni sie rodzōm miynsym i umiyrajōm miynsym. My ich sztudiyrowali bez pora jejich żywobyć, co niy były za duge. Wiysz, jak dugo miynso żyje?

— Dobre, ôstow. No to możno ôni ino majōm party miynsne? Tak choby wedylocy, pra? Miynsno gowa ze elektrōnoplazmowym mōzgym we postrzodku.

— Niy. Myśleli my ô tym, bo majōm gowy jak wedylocy. Pedziołch ci ale, że my ich podszukali. Ôni sōm samo miynso.

— Bez mōzgu?

— Toć, że majōm mōzg. Ino że tyn mōzg je z miynsa! To ci prōbuja pedzieć.

— To... Czym myślōm?

— Ty blank niy rozumiysz, niy? Niy chcesz przijmnōńć, co ci godōm. Myślōm mōzgym. Miynsym.

— Miynso, co myśli! Jo ci mōm uwierzić we myślōnce miynso?!

— Ja, miynso, co myśli! Miynso świadōme! Miynso, co miyłuje. Miynso, co śni. Miynso to je cołko sprawa. Miarkujesz, abo mōm eklerować ôd poczōntku?

— Pierzinie. To ty tak na serio. Ôni sōm z miynsa.

— No w kōńcu, dziynki. Ja. Ôni sōm z miynsa. I prōbujōm sie z nami skōntaktować ôd hned stu jejich lot.

— Pierzinie. I co to miynso chce?

— Piyrsze chce z nami pogodać. Potym pewnikym chce ôbejzdrzeć Kosmos, skōntaktować sie ze inkszymi czujōncymi, wymiynić idyje i informacyje. Tak jak normalnie.

— Mōmy godać z miynsym.

— No ô to sie rozchodzi. Tako je wiadōmość, co rozsyłajōm bez radio. „Halo, je tam fto? Je ftoś w dōma?” Take rzeczy.

— To ôni richtich godajōm. Używajōm słōw, idyjōw, kōnceptōw?

— No toć. Ino że robiōm to miynsym.

— Jo myśloł, żeś godoł, że używajōm radia.

— Ja, ale co ty myślisz, że je w tym radiu? Źwiynki ôd miynsa. Wiysz, że jak chlastosz i trzaskosz miynsym, to ône robi klang? Ôni godajōm tak, że trzaskajōm miyndzy sobōm miynsym. Ôni nawet poradzōm śpiywać bez przepuszczanie luftu bez swoje miynso.

— Pierzinie. Miynso, co śpiywo. To je za moc dō mie. To co radzisz?

— Ôficjalnie abo niyôficjalnie?

— I tak, i tak.

— Ôficjalnie muszymy sie skōntaktować, prziwitać i zapisać wszyske czujōnce rasy abo multiistoty we tym kwadrańcie Kosmosu, bez uprzedzyń, strachu, ani ekstra skłōnności. Niyôficjalnie nojlepij zmazać wszyske zopisy i ô sprawie zapōmnieć.

— Mioł żech nadzieja, że to powiysz.

— Niy je to fajne, ale sōm granice. Naprowda chcymy kōntaktować sie z miynsym?

— Zgodzōm sie we stu procyntach. Co my mu powiymy? „Serwus, miynso. Jak tam?” Ale niy bydzie to problym? Wiela to je planet?

— Ino jedna. Poradzōm rajzować na inksze planety we ekstra pudołkach na miynso, ale niy mogōm na nich żyć. A bez to, że ôni sōm miynso, to mogōm rajzować ino bez przestrzyństwo C. Beztōż sōm ôgraniczyni ino do szwōngu światła, a możliwość, że sie skōntaktujōm je fest mało. Znikōmo, bych pedzioł nawet.

— To udowōmy, że we Kosmosie żodnego niy ma w dōma.

— Gynau.

— Ôkrutne. Sōm żeś ale pedzioł: fto by chcioł trefić miynso? A ci, co sōm na naszych szifach, ci coście ich podszukali? Na zicher niy bydōm pamiyntać?

— Jak bydōm pamiyntać, to na nich bydōm patrzeć jak na pofyrtanych. Weszli my im we gowy i wygładziyli miynso, żeby my byli dō nich ino śnik.

— Śnik ôd miynsa! Jak to moc pasuje, że my bydymy śnik ôd miynsa.

— I ôznaczyli my cołki sektōr za prōzny.

— Dobre. Zgoda, ôficjalnie i niyôficjalnie. Sprawa zawarto. Jakeś inksze? Je coś ciekawego na tyj strōnie galaktyki?

— Ja, trocha stydliwy, ale słodki klaster jōndrowodorowyj inteligyncyje kole gwiozdy dziewiōntyj klasy we strefie G445. Byli my we kōntakcie przed dwōma galaktycznymi ôbrotami, zaś sie chce kamracić.

— Dycki wrocajōm.

— No i czymu niy? Pōmyśl sie, jaki niystrzimalny i niyforsztelowalnie zimny by bōł Kosmos, jak by my byli w nim blank sami.