Ana

Etymologijŏ

Ze łaciny Anna, ôd starogreckigo Ἄννα, ôd hebrajskigo חַנָּה (ḥannâ), miana ze Starego Testamyntu.

Wymŏwa

AS: [ãna]

Rzeczownik

Ana rodzaj żyński

1. miano żyńske
   • 2002, Bogdan Dzierżawa, Z Biegiem Rudy

   Wol niy wol, musioł Alojz sjąć ta swoja nojlepszo bioło koszula i podać jom Anie. Szupok zaś cołki czas stoji przi nich, a ślypska mu miały wyglajzować, co tak mu za Anom lotały.

ôdmiana:

pokŏżôdmiana: Ana
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	Ana	Any
dopołniŏcz	Any	An
cylownik	Anie	Anōm
biernik	Anã	Any
nŏrzyndnik	Anōm	Anami pz.: Anōma
miyjscownik	Anie	Anach
wołŏcz	Ano	Any

pokŏżuproszczōny zŏpis
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	Ana	Any
dopołniŏcz	Any	An
cylownik	Anie	Anōm
biernik	Ana	Any
nŏrzyndnik	Anōm	Anami pz.: Anōma
miyjscownik	Anie	Anach
wołŏcz	Ano	Any

Inksze jynzyki

• angelski: Ann, Anna, Anne
• czeski: Anna
• francuski: Anne
• hiszpański: Ana
• italijański: Anna
• niymiecki: Anna, Anne
• polski: Anna
• ruski: Анна
• słowacki: Anna
• ukrajiński: Анна