Ana

Ze SileSłownik
Idź do: nawigacyjŏ, szukej

Etymologijŏ

Ze łaciny Anna, ôd starogreckigo Ἄννα, ôd hebrajskigo חַנָּה (ḥannâ), miana ze Starego Testamyntu.

Wymŏwa

AS: [ãna]

Rzeczownik

Ana rodzaj żyński

  1. miano żyńske
    • 2002, Bogdan Dzierżawa, Z Biegiem Rudy
    Wol niy wol, musioł Alojz sjąć ta swoja nojlepszo bioło koszula i podać jom Anie. Szupok zaś cołki czas stoji przi nich, a ślypska mu miały wyglajzować, co tak mu za Anom lotały.

ôdmiana:

ôdmiana: Ana
przipadek liczba pojedynczŏ liczba mnogŏ
mianownik Ana Any
dopołniŏcz Any An
cylownik Anie Anōm
biernik Anã Any
nŏrzyndnik Anōm Anami
pz.: Anōma
miyjscownik Anie Anach
wołŏcz Ano Any
uproszczōny zŏpis
przipadek liczba pojedynczŏ liczba mnogŏ
mianownik Ana Any
dopołniŏcz Any An
cylownik Anie Anōm
biernik Ana Any
nŏrzyndnik Anōm Anami
pz.: Anōma
miyjscownik Anie Anach
wołŏcz Ano Any

Inksze jynzyki

  • angelski: Ann, Anna, Anne
  • czeski: Anna
  • francuski: Anne
  • hiszpański: Ana
  • italijański: Anna
  • niymiecki: Anna, Anne
  • polski: Anna
  • ruski: Анна
  • słowacki: Anna
  • ukrajiński: Анна