Antōn

Etymologijŏ

Ze niymieckigo Anton, ôd łaciny Antonius, ôd starogreckigo Ἄντων.

Wymŏwa

AS: [ãntȯ̃n]

Rzeczownik

Antōn rodzaj mynski ôsobowy

1. chopske miano
   • 2017, Marcin Melon, Umrzik we szranku

   – Antōn Schmidt to jo.

   • 1935, Feliks Steuer, Z naszej źymjy ślunskej

   Z Łōnōw je Antōn Rak.

   • 1934, Feliks Steuer, Dialekt sulkowski

   Jak Antōn był małi, to rŏd ryby chytoł.

ôdmiana:

ôdmiana: Antōn
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	Antōn	Antōny
dopołniŏcz	Antōna	Antōnōw
cylownik	Antōnowi	Antōnōm
biernik	Antōna	Antōnōw
nŏrzyndnik	Antōnym	Antōnami pz.: Antōnōma
miyjscownik	Antōnie	Antōnach
wołŏcz	Antōnie	Antōny

uproszczōny zŏpis
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	Antōn	Antōny
dopołniŏcz	Antōna	Antōnōw
cylownik	Antōnowi	Antōnōm
biernik	Antōna	Antōnōw
nŏrzyndnik	Antōnym	Antōnami pz.: Antōnōma
miyjscownik	Antōnie	Antōnach
wołŏcz	Antōnie	Antōny

Inksze jynzyki

• angelski: Anthony, Antony, Tony
• czeski: Antal, Anton, Antonín
• francuski: Antoine
• hiszpański: Antonio
• italijański: Antonio
• niymiecki: Anton, Antonius
• polski: Antoni
• ruski: Антон
• słowacki: Anton
• ukrajiński: Антон, Антоній, Антін