Francyjŏ

Ze SileSłownik
Idź do: nawigacyjŏ, szukej

Etymologijŏ

Ze łaciny Francia, ôd łaciny Francī.

Wymŏwa

AS: [frãncyi ̯o], [frãncyi ̯ou̯] (ôpol.)

Rzeczownik

Francyjŏ rodzaj żyński

  1. (włŏsne miano) państwo we Zachodnij Europie ze Paryżym za głōwne miasto
    • 1976, Brunon Strzałka, Bojki i Godki Śląskie
    Aż roz, jak już ta ksiōnżno była fest zwōntpiōno, prziszeł do zōmku jedyn taki grof a mioł być z Francyje i pado ksiōnżnej tak:
    • 1955, Piotr Gołąb, Gwara Schodni i okolicy
    We Francyji z drōgi sōm chlywy, a izby sōm na zadku.
    • 1961, Alfred Zaręba, red., Śląskie teksty gwarowe
    Potym była wojna, z Francyjōm, to wtedy Niymiyc tam wygroł z tōm Francyjōm, niy?

ôdmiana:

ôdmiana: Francyjŏ
przipadek liczba pojedynczŏ liczba mnogŏ
mianownik Francyjŏ Francyje
dopołniŏcz Francyje Francyjōw
cylownik Francyji Francyjōm
biernik Francyjõ Francyje
nŏrzyndnik Francyjōm Francyjami
pz.: Francyjōma
miyjscownik Francyji Francyjach
wołŏcz Francyjo Francyje
uproszczōny zŏpis
przipadek liczba pojedynczŏ liczba mnogŏ
mianownik Francyjo Francyje
dopołniŏcz Francyje Francyjōw
cylownik Francyji Francyjōm
biernik Francyjo Francyje
nŏrzyndnik Francyjōm Francyjami
pz.: Francyjōma
miyjscownik Francyji Francyjach
wołŏcz Francyjo Francyje

Inksze jynzyki

  • angelski: France
  • czeski: Francie
  • francuski: France
  • hiszpański: Francia
  • italijański: Francia
  • niymiecki: Frankreich
  • polski: Francja
  • ruski: Франция
  • słowacki: Francúzsko
  • ukrajiński: Франція