Ludwik

Etymologijŏ

Ôd niymieckigo Ludwig.

Wymŏwa

AS: [ludvʹik]

Rzeczownik

Ludwik rodzaj mynski ôsobowy

1. (włŏsne miano) miano mynske
   • 2008, Alojzy Lysko, Duchy Wojny: W koszarach pod szczytami Alp

   Paweł po obiedzie pedzioł, że pójdzie do Ludwika Krzemienia pogodać o tych wczorajszych zolytach w Jedlinie.

   • 1901, Lucjan Malinowski, Powieści ludu polskiego na Śląsku, cz. 2

   [...] twoja zŏpłata bańdzie w niebiesiech jŏch jes pryncesa z Niderlandu mōj ôjciec sie zwoł Ludwik [...]

ôdmiana:

pokŏżôdmiana: Ludwik
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	Ludwik	Ludwikowie
dopołniŏcz	Ludwika	Ludwikōw
cylownik	Ludwikowi	Ludwikōm
biernik	Ludwika	Ludwikōw
nŏrzyndnik	Ludwikym	Ludwikami pz.: Ludwikōma
miyjscownik	Ludwiku	Ludwikach
wołŏcz	Ludwiku	Ludwikowie

pokŏżuproszczōny zŏpis
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	Ludwik	Ludwikowie
dopołniŏcz	Ludwika	Ludwikōw
cylownik	Ludwikowi	Ludwikōm
biernik	Ludwika	Ludwikōw
nŏrzyndnik	Ludwikym	Ludwikami pz.: Ludwikōma
miyjscownik	Ludwiku	Ludwikach
wołŏcz	Ludwiku	Ludwikowie

Inksze jynzyki

• angelski: Louis, Lewis
• czeski: Ludvík
• francuski: Louis
• hiszpański: Luis
• niymiecki: Ludwig
• polski: Ludwik
• ruski: Людовик