ano

Etymologijŏ

Etymologijŏ do dodaniŏ.

Wymŏwa

AS: [ãno]

Przisłōwek

ano partykuła

1. słowo, co suży do dŏwaniŏ ôdpowiedzi twiyrdzōncyj na pytania, co ôczekujōm ôdpowiedzi ja abo niy; potwiyrdzynie
   • 1984, Augustyn Halotta, Śląskie bery, bojki i opowiastki z dawnych lat

   — Ano! Przeca żech jest za kowola, to musza umieć — łodpedzioł kowol.

   • 1957, Stanisław Ligoń, Bery i bojki śląskie

   – Ano, jużech chcioł wrzasknąć, jak mi kole Bydgoszczy baba wyleciała, alech se prędko pysk zatkoł tycyski

synōnimy:

1. ja, toć, no

antōnimy:

1. niy

Inksze jynzyki

• angelski: yes
• czeski: ano
• francuski: oui, si
• hiszpański: sí
• niymiecki: ja
• polski: tak
• ruski: да