bōg

Etymologijŏ

Ze prasłowiańskigo *bogъ.

Wymŏwa

AS: [bȯk]

Rzeczownik

bōg rodzaj mynski ôsobowy

1. (religijŏ) istota srogszŏ ôd czowieka, co wpływŏ na jego los i zjawiska niyzależne ôd czowieka
   • 1932, Gawędy Stacha Kropiciela, Gość Niedzielny

   Ale ty pijoku mosz jeno jednego boga, a ten bóg twój to szynkfas.

ôdmiana:

pokŏżôdmiana: bōg
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	bōg	bogi
dopołniŏcz	boga	bogōw
cylownik	bogowi	bogōm
biernik	boga	bogōw
nŏrzyndnik	bogym	bogami pz.: bogōma
miyjscownik	bogu	bogach
wołŏcz	boże	bogi

pokŏżuproszczōny zŏpis
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	bōg	bogi
dopołniŏcz	boga	bogōw
cylownik	bogowi	bogōm
biernik	boga	bogōw
nŏrzyndnik	bogym	bogami pz.: bogōma
miyjscownik	bogu	bogach
wołŏcz	boże	bogi

Inksze jynzyki

• angelski: god
• czeski: bůh
• francuski: dieu
• hiszpański: dios
• italijański: dio, iddio
• niymiecki: Gott
• polski: bóg
• ruski: бог
• słowacki: boh
• ukrajiński: бог