brzyg

Etymologijŏ

Ze prasłowiańskigo *bergъ.

Wymŏwa

AS: [bžyk]

Rzeczownik

brzyg rodzaj mynski rzeczowy

1. pas lōndu, co sie stykŏ ze zbiornikym wodnym
   • 2009, Alojzy Lysko, Duchy Wojny: W bunkrach wału atlantyckiego

   Jo tu jest nad samym morzym. Jak som duże fale, to słysza jak bijom o brzyg.

   • 1911, A. Skudrzykowŏ, Ô wasermōnie

   Ôd tela zawsze tam wysiadywoł na brzegu, straszōł a topił ludzi.

ôdmiana:

pokŏżôdmiana: brzyg
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	brzyg	brzegi
dopołniŏcz	brzegu	brzegōw
cylownik	brzegowi	brzegōm
biernik	brzyg	brzegi
nŏrzyndnik	brzegym	brzegami pz.: brzegōma
miyjscownik	brzegu	brzegach
wołŏcz	brzegu	brzegi

pokŏżuproszczōny zŏpis
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	brzyg	brzegi
dopołniŏcz	brzegu	brzegōw
cylownik	brzegowi	brzegōm
biernik	brzyg	brzegi
nŏrzyndnik	brzegym	brzegami pz.: brzegōma
miyjscownik	brzegu	brzegach
wołŏcz	brzegu	brzegi

Inksze jynzyki

• angelski: coast, strand
• czeski: břeh
• francuski: côte
• hiszpański: orilla, costa
• niymiecki: Ufer
• polski: brzeg
• ruski: берег