chyńć

Etymologijŏ

Ze prasłowiańskigo *xǫtь, *xutь

Wymŏwa

AS: [χỹńć]

Rzeczownik

chyńć rodzaj żyński

1. cug do zrobiyniŏ czegoś, szkrabka na coś
   • 2014, Mirosław Syniawa, Dante i inksi

   Kej chyńć ze szkrabkōm zbierōm cie ôbie,

   • 1967, Walenty Dobrzyński, Gwary powiatu niemodlińskiego

   Terazki bych tyn groch z chyńciōm jŏd, byle bych go mioł.

   • 1901, Lucjan Malinowski, Powieści ludu polskiego na Śląsku, cz. 2

   Ale ôna nimiała żŏdnyj chyńci aże jōm ci ludzie jei namōwili, iże mŏ kōniecznie ś nim iść.

ôdmiana:

ôdmiana: chyńć
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	chyńć	chyńci
dopołniŏcz	chyńci	chyńci
cylownik	chyńci	chyńciōm
biernik	chyńć	chyńci
nŏrzyndnik	chyńciōm	chyńciami pz.: chyńciōma
miyjscownik	chyńci	chyńciach
wołŏcz	chyńci	chyńci

uproszczōny zŏpis
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	chyńć	chyńci
dopołniŏcz	chyńci	chyńci
cylownik	chyńci	chyńciōm
biernik	chyńć	chyńci
nŏrzyndnik	chyńciōm	chyńciami pz.: chyńciōma
miyjscownik	chyńci	chyńciach
wołŏcz	chyńci	chyńci

synōnimy:

1. ôchota, szkrabka, apetyt

antōnimy:

1. niychyńć

Frazeologijŏ

• chyńć kogoś ôdpadła
• mieć chyńć na coś

Inksze jynzyki

• angelski: desire, wish
• czeski: chuť, ochota
• francuski: désir, envie, volonté
• hiszpański: gana, voluntad
• niymiecki: Lust
• polski: chęć
• ruski: аппетит, жажда, желание, зуд, охота