czŏs

Etymologijŏ

Ze prasłowiańskigo *časъ, za prabałtosłowiańskigo *keʔs-, ze praindoeuropejskigo *kʷeh₁s-

Wymŏwa

AS: [čos], [čou̯s] (ôpol.)

Rzeczownik

czŏs rodzaj mynski rzeczowy

1. Znaczynia i frazeologijŏ patrz: czas.
   • 1901, Lucjan Malinowski, Powieści ludu polskiego na Śląsku, cz. 2

   Niy pōmōgły ani podolske kożuchy, bo im doł posprŏwiać, coby niy zmarzli w Ruslandzie. Bo ta zaszli. Już naszych, już pruski lōnd i rzimskigo cysŏrza mioł terŏz dopiyro czŏs mu prziszoł ôd Boga abo go Moskŏl umroziył.

ôdmiana:

pokŏżôdmiana: czŏs
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	czŏs	czasy
dopołniŏcz	czasu	czasōw
cylownik	czasowi	czasōm
biernik	czŏs	czasy
nŏrzyndnik	czasym	czasami pz.: czasōma
miyjscownik	czasie	czasach
wołŏcz	czasie	czasy

pokŏżuproszczōny zŏpis
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	czos	czasy
dopołniŏcz	czasu	czasōw
cylownik	czasowi	czasōm
biernik	czos	czasy
nŏrzyndnik	czasym	czasami pz.: czasōma
miyjscownik	czasie	czasach
wołŏcz	czasie	czasy

Inksze jynzyki

• angelski: tense, time
• czeski: čas
• francuski: temps
• hiszpański: tiempo
• italijański: tempo
• niymiecki: Tempus, Zeit, Zeitform
• polski: czas
• ruski: время
• słowacki: čas
• ukrajiński: час