dziura

Etymologijŏ

Ze prasłowiańskigo *dura.

Wymŏwa

AS: [ʒ́ura]

Rzeczownik

dziura rodzaj żyński

1. prōzne miyjsce, zagłymbiynie, wykop we stałyj materyji
   • 2008, Alojzy Lysko, Duchy Wojny: W koszarach pod szczytami Alp

   Niech cie to krzepi, jak bydziesz siedzioł w dziurze i prosił Boga o życi.

   • 1964, Feliks Pluta, Dialekt głogówecki

   Ôna sie niy miała nic źle, ale cōż dy sama w tyj dziurze ino musiała miyszkać, niy, a ôn nigdy dōma.

   • 1934, Feliks Steuer, Dialekt sulkowski

   W ziymi zrobiyli małõ dziurã na klipani; tam ciepali abo biyli klipã kijym. Za dziurōm było niebo a przed niōm na cejście piekło.

ôdmiana:

pokŏżôdmiana: dziura
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	dziura	dziury
dopołniŏcz	dziury	dziur
cylownik	dziurze	dziurōm
biernik	dziurã	dziur
nŏrzyndnik	dziurōm	dziurami pz.: dziurōma
miyjscownik	dziurze	dziurach
wołŏcz	dziuro	dziury

pokŏżuproszczōny zŏpis
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	dziura	dziury
dopołniŏcz	dziury	dziur
cylownik	dziurze	dziurōm
biernik	dziura	dziur
nŏrzyndnik	dziurōm	dziurami pz.: dziurōma
miyjscownik	dziurze	dziurach
wołŏcz	dziuro	dziury

Inksze jynzyki

• angelski: cavity, hole
• czeski: díra
• francuski: trou
• hiszpański: agujero, hueco
• niymiecki: Loch, Nest
• polski: dziura
• ruski: глубинка, дыра, захолустье