farŏrz

Etymologijŏ

Ze niymieckigo Pfarrer, ôd łaciny parochia, ôd starogreckigo παροικία.

Wymŏwa

AS: [faroř], [farou̯ř] (ôpol.)

Rzeczownik

farŏrz rodzaj mynski ôsobowy

1. ksiōndz, co kōmandyruje parafijōm
   • 2016, Rafał Szyma, Leanderka

   Jŏ ze swojim tyż sie wadziyłach, durś a ciōngle, ale my mieli przikŏzane ôd farŏrza, coby sie dziynnie na wieczōr pogodzić i sie przebŏczyć.

   • 1964, Feliks Pluta, Dialekt głogówecki

   To śli tyn farŏrz do tygo kościeła i se wyspowiadała, i umarła potyj.

ôdmiana:

ôdmiana: farŏrz
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	farŏrz	farŏrze
dopołniŏcz	farŏrza	farŏrzōw
cylownik	farŏrzowi	farŏrzōm
biernik	farŏrza	farŏrzōw
nŏrzyndnik	farŏrzym	farŏrzami pz.: farŏrzōma
miyjscownik	farŏrzu	farŏrzach
wołŏcz	farŏrzu	farŏrze

uproszczōny zŏpis
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	farorz	farorze
dopołniŏcz	farorza	farorzōw
cylownik	farorzowi	farorzōm
biernik	farorza	farorzōw
nŏrzyndnik	farorzym	farorzami pz.: farorzōma
miyjscownik	farorzu	farorzach
wołŏcz	farorzu	farorze

synōnimy:

1. farorziczek, welebny (cieszyńske)

Inksze jynzyki

• angelski: parish priest, pastor
• czeski: farář
• francuski: curé
• hiszpański: párraco
• italijański: curato, parroco, pievano
• niymiecki: Pfarrer
• polski: proboszcz
• ruski: настоятель
• słowacki: farár
• ukrajiński: настоятель