głōd
Wykŏz treści
[schrůń]Etymologijŏ
Ze prasłowiańskigo *goldъ.
Wymŏwa
AS: [gu̯ȯt]
Rzeczownik
głōd rodzaj mynski rzeczowy
- (fizjologijŏ) uczucie potrzeby zjedzyniŏ jŏdła
- 2014, Mirosław Syniawa, Dante i inksi
- Tym wiynkszy głōd mŏ, im wiyncyj zeżere.
- 2014, Marcin Melon, Kōmisorz Hanusik
- Wyglōndoł jakby mioł taki głōd, że poradziłby zeżrić i inkszego psa.
- czas, co w nim kerym moc ludzi abo zwiyrzōnt ciyrpi ôd głodu
- 1819, krōnika ôd Jury Gajdzice
- 1812 był wielki głod, a drogota, na Sląsku sztwiertnie pszenice 120 fl. płacono, przed nowym, a Reż 80 ryńskich, a owies 50 fl., a ziemniaki za 30 fl. Bankocetle, a to gwoli sucha, w r. 1811, tymu że wszecki yarzyny nie dozdrzały, ale uschły.
ôdmiana:
pokŏżôdmiana: głōd |
---|
pokŏżuproszczōny zŏpis |
---|
antōnimy:
Frazeologijŏ
Inksze jynzyki
- angelski: famine, hunger
- czeski: hlad, hladomor
- francuski: disette, faim, famine
- hiszpański: hambre, hambruna
- niymiecki: Hunger
- polski: głód
- ruski: голод