gorŏl

Etymologijŏ

Ze prasłowiańskigo *goraľь.

Wymŏwa

AS: [gorol], [gorou̯l] (ôpol.)

Rzeczownik

gorŏl rodzaj mynski ôsobowy

1. czowiek, co je z gōr
   • 1983, Władysław Młynek, Śpiywy zza Olzy

   Gorol w grōniach żył szczyńśliwie / I dobrze pamiyntoł, / Że ta jego goroleczka / Też mo swoje świynto.

2. (pejoratywne) niy-Ślōnzŏk
   • 2014, Alojzy Lysko, Duchy Wojny: W udręce nadziei

   Z tego by nic niy było, jakby to trefiło na synka z naszych stron, ale to był wylalkowany gorol od jakigoś wysokigo partyjoka z Katowic.

ôdmiana:

pokŏżôdmiana: gorŏl
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	gorŏl	gorŏle
dopołniŏcz	gorŏla	gorŏli
cylownik	gorŏlowi	gorŏlōm
biernik	gorŏla	gorŏli
nŏrzyndnik	gorŏlym	gorŏlami pz.: gorŏlōma
miyjscownik	gorŏlu	gorŏlach
wołŏcz	gorŏlu	gorŏle

pokŏżuproszczōny zŏpis
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	gorol	gorole
dopołniŏcz	gorola	goroli
cylownik	gorolowi	gorolōm
biernik	gorola	goroli
nŏrzyndnik	gorolym	gorolami pz.: gorolōma
miyjscownik	gorolu	gorolach
wołŏcz	gorolu	gorole

synōnimy:

2. hadziaj

Frazeologijŏ

• cisnōńć sie jak gorŏl do bryje
• cisnōńć sie jak gorŏl do spowiedzi
• gorŏl kōmuś depcze po ôczach

Inksze jynzyki

• angelski: highlander, mountaineer
• czeski: horal
• francuski: montagnard
• hiszpański: montañés
• niymiecki: Hochländer
• polski: góral
• ruski: горец, гураль