grōb

Etymologijŏ

Ze prasłowiańskigo *grobъ.

Wymŏwa

AS: [grȯp]

Rzeczownik

grōb rodzaj mynski rzeczowy

1. przikryty dōł, kaj je pochowany umarty
   • 1976, Brunon Strzałka, Bojki i Godki Śląskie

   Ta Zofijka, co dostała tyn cały majōntek, kozała zawołać mulorzi i kozała im wymurować taki grōb z takim murkiym.

   • 1934, Feliks Steuer, Dialekt sulkowski

   Jedyn z przŏcielstwa idzie ôbsztelować grōb do kopidoła a świyntōmszã do farŏrza.

ôdmiana:

pokŏżôdmiana: grōb
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	grōb	groby
dopołniŏcz	grobu	grobōw
cylownik	grobowi	grobōm
biernik	grōb	groby
nŏrzyndnik	grobym	grobami pz.: grobōma
miyjscownik	grobie	grobach
wołŏcz	grobie	groby

pokŏżuproszczōny zŏpis
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	grōb	groby
dopołniŏcz	grobu	grobōw
cylownik	grobowi	grobōm
biernik	grōb	groby
nŏrzyndnik	grobym	grobami pz.: grobōma
miyjscownik	grobie	grobach
wołŏcz	grobie	groby

Inksze jynzyki

• angelski: grave, tomb
• czeski: hrob
• francuski: tombe, tombeau
• hiszpański: sepulcro, tumba
• niymiecki: Grab
• polski: grób
• ruski: могила