huta

Etymologijŏ

Ze niymieckigo Hütte.

Wymŏwa

AS: [χuta]

Rzeczownik

huta rodzaj żyński

1. metalurgiczny werk, co w nim sie wytŏpiŏ ôcyl, aluminium, inksze metale, jak tyż szkło
   • 1939, Stanisław Bąk, Teksty gwarowe z polskiego Śląska

   A jakech już bōł starszy, jużech niy mōg iść ku hutōm, takech we starym Bierōniu robił dwadzieścia lŏt, pod panym Banasiym, majstrym mularskym.

ôdmiana:

pokŏżôdmiana: huta
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	huta	huty
dopołniŏcz	huty	hut
cylownik	hucie	hutōm
biernik	hutã	huty
nŏrzyndnik	hutōm	hutami pz.: hutōma
miyjscownik	hucie	hutach
wołŏcz	huto	huty

pokŏżuproszczōny zŏpis
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	huta	huty
dopołniŏcz	huty	hut
cylownik	hucie	hutōm
biernik	huta	huty
nŏrzyndnik	hutōm	hutami pz.: hutōma
miyjscownik	hucie	hutach
wołŏcz	huto	huty

Inksze jynzyki

• angelski: glassworks, iron-foundry, ironworks, steelworks
• czeski: huť, sklárna
• francuski: aciérie
• hiszpański: acería, acerería, cristalería
• niymiecki: Glashütte, Hütte
• polski: huta
• ruski: сталелите́йный заво́д, металлурги́ческий заво́д