Francyjŏ

Etymologijŏ

Ze łaciny Francia, ôd łaciny Francī.

Wymŏwa

AS: [frãncyi ̯o], [frãncyi ̯ou̯] (ôpol.)

Rzeczownik

Francyjŏ rodzaj żyński

1. (włŏsne miano) państwo we Zachodnij Europie ze Paryżym za głōwne miasto
   • 1976, Brunon Strzałka, Bojki i Godki Śląskie

   Aż roz, jak już ta ksiōnżno była fest zwōntpiōno, prziszeł do zōmku jedyn taki grof a mioł być z Francyje i pado ksiōnżnej tak:

   • 1955, Piotr Gołąb, Gwara Schodni i okolicy

   We Francyji z drōgi sōm chlywy, a izby sōm na zadku.

   • 1961, Alfred Zaręba, red., Śląskie teksty gwarowe

   Potym była wojna, z Francyjōm, to wtedy Niymiyc tam wygroł z tōm Francyjōm, niy?

ôdmiana:

ôdmiana: Francyjŏ
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	Francyjŏ	Francyje
dopołniŏcz	Francyje	Francyjōw
cylownik	Francyji	Francyjōm
biernik	Francyjõ	Francyje
nŏrzyndnik	Francyjōm	Francyjami pz.: Francyjōma
miyjscownik	Francyji	Francyjach
wołŏcz	Francyjo	Francyje

uproszczōny zŏpis
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	Francyjo	Francyje
dopołniŏcz	Francyje	Francyjōw
cylownik	Francyji	Francyjōm
biernik	Francyjo	Francyje
nŏrzyndnik	Francyjōm	Francyjami pz.: Francyjōma
miyjscownik	Francyji	Francyjach
wołŏcz	Francyjo	Francyje

Inksze jynzyki

• angelski: France
• czeski: Francie
• francuski: France
• hiszpański: Francia
• italijański: Francia
• niymiecki: Frankreich
• polski: Francja
• ruski: Франция
• słowacki: Francúzsko
• ukrajiński: Франція