dŏchtōr

Etymologijŏ

Ze łaciny doctor.

Wymŏwa

AS: [doχtȯr], [dou̯χtȯr] (ôpol.)

Rzeczownik

dŏchtōr rodzaj mynski ôsobowy

1. (medycyna) ôsoba, co fachowo pŏrŏ sie zdrowiym ôd ludzi abo zwiyrzōnt
   • 2016, Rafał Szyma, Leanderka

   Prziłazi pōn dŏchtōr, czysty i wysztiglowany, jak cołki tyn lazaret.

2. ôsoba, co mŏ tytuł naukowy dŏchtora nadŏwany ôd uniwersytetu
   • 2018, Wachtyrz

   “Jŏ niy ma Ślōnzŏk, a wszysko poradza spokopić. Tela jak sie rozchodzi ô ślōnski jynzyk” - padoł mōj dochtōr ôd dialektologije (UŚ).

ôdmiana:

ôdmiana: dŏchtōr
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	dŏchtōr	dŏchtory
dopołniŏcz	dŏchtora	dŏchtorōw
cylownik	dŏchtorowi	dŏchtorōm
biernik	dŏchtora	dŏchtorōw
nŏrzyndnik	dŏchtorym	dŏchtorami pz.: dŏchtorōma
miyjscownik	dŏchtorze	dŏchtorach
wołŏcz	dŏchtor	dŏchtory

uproszczōny zŏpis
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	dochtōr	dochtory
dopołniŏcz	dochtora	dochtorōw
cylownik	dochtorowi	dochtorōm
biernik	dochtora	dochtorōw
nŏrzyndnik	dochtorym	dochtorami pz.: dochtorōma
miyjscownik	dochtorze	dochtorach
wołŏcz	dochtor	dochtory

synōnimy:

1. lykŏrz, medyk

Frazeologijŏ

• mōwić jak dŏchtōr, a srać jak aptykŏrz

Inksze jynzyki

• angelski: doctor, physician
• czeski: lékař
• francuski: médecin
• hiszpański: médico
• italijański: medico
• niymiecki: Arzt
• polski: lekarz
• ruski: врач, доктор
• słowacki: lekár
• ukrajiński: лікар