dusza

Etymologijŏ

Ze prasłowiańskigo *dūšà.

Wymŏwa

AS: [duša]

Rzeczownik

dusza rodzaj żyński

1. (religijŏ) niymaterialny byt, co ôstawiŏ ciało ôd czowieka we chwili śmierci
   • 1957, Stanisław Ligoń, Bery i bojki śląskie

   Jak cłowiek umiero, to pado dusza do ciała: ,,Do widzynio"!

   • 1911, Paweł Marek, Ô czowieku, co bōł diŏbłōm przedany

   Z lŏski tej wyrosła jabłōń, a jeji jabka to były niewinne dusze tych ludzi, kerych zbōjnik pozabijoł.

2. (przenośnie) czowiek, ôsoba
   • 1984, Augustyn Halotta, Śląskie bery, bojki i opowiastki z dawnych lat

   [...] musicie wiedzieć, że wtedy na niewolnego człowieka co pańszczyzna łodrobioł godali dusza abo gowa.

ôdmiana:

ôdmiana: dusza
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	dusza	dusze
dopołniŏcz	dusze	dusz
cylownik	duszy	duszōm
biernik	duszã	dusze
nŏrzyndnik	duszōm	duszami pz.: duszōma
miyjscownik	duszy	duszach
wołŏcz	duszo	dusze

uproszczōny zŏpis
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	dusza	dusze
dopołniŏcz	dusze	dusz
cylownik	duszy	duszōm
biernik	dusza	dusze
nŏrzyndnik	duszōm	duszami pz.: duszōma
miyjscownik	duszy	duszach
wołŏcz	duszo	dusze

synōnimy:

1. duch
2. czowiek, ôsoba, homo sapiens, istota ludzkŏ, osoba, perzōna, postać, człek

antōnimy:

1. ciało

Frazeologijŏ

• dusza kōmuś uciekła do galŏt
• mieć co dusza raczy

Inksze jynzyki

• angelski: soul
• czeski: duše
• francuski: âme
• hiszpański: alma
• niymiecki: Seele
• polski: dusza
• ruski: душа