czŏs: Porōwnanie wersyji

Teroźnŏ wersyjŏ na dziyń 18:09, 24 kwi 2020

Ze prasłowiańskigo *časъ, za prabałtosłowiańskigo *keʔs-, ze praindoeuropejskigo *kʷeh₁s-

AS: [čos], [čou̯s] (ôpol.)

czŏs rodzaj mynski rzeczowy

Znaczynia i frazeologijŏ patrz: czas.
- 1901, Lucjan Malinowski, Powieści ludu polskiego na Śląsku, cz. 2
Niy pōmōgły ani podolske kożuchy, bo im doł posprŏwiać, coby niy zmarzli w Ruslandzie. Bo ta zaszli. Już naszych, już pruski lōnd i rzimskigo cysŏrza mioł terŏz dopiyro czŏs mu prziszoł ôd Boga abo go Moskŏl umroziył.

ôdmiana:

@@ Linijŏ 10: / Linijŏ 10: @@
 '''czŏs''' {{mrzecz}}
-# Znaczynia, przikłady, frazeologijŏ patrz: [[czas]].
+# Znaczynia i frazeologijŏ patrz: [[czas]].
+#* {{Malinowski2}}
+#: ''Niy pōmōgły ani podolske kożuchy, bo im doł posprŏwiać, coby niy zmarzli w Ruslandzie. Bo ta zaszli. Już naszych, już pruski lōnd i rzimskigo cysŏrza mioł terŏz dopiyro '''czŏs''' mu prziszoł ôd Boga abo go Moskŏl umroziył.''
 '''ôdmiana:'''