Europa

Etymologijŏ

Ze łaciny Europa, ôd starogreckigo Εὐρώπη. Dalsze pochodzynie niypewne, ale mogło sie weznōńć ôd starogreckigo εὐρύς + ὄψ („szyrokŏ gymba”) abo ôd jakigoś jynzyka symickigo, kaj podobne słowa znaczōm „wieczōr” abo „zachōd”, bp. fynickie 𐤏𐤓𐤁‎ (ʿereb, „wieczōr”), aramejske ערובה‎ (ʿrōbā, „zachōd śłōńca”).

Wymŏwa

AS: [eu̯ropa]

Rzeczownik

Europa rodzaj żyński

1. (mitologijŏ, miano włŏsne) cera ôd Agynora, kochanka ôd Zeusa, matka ôd Minosa, Radamantysa i Sarpedōna
   • (potrzebny przikłŏd)
2. (geografijŏ, miano włŏsne) part świata na pōłnocnyj pōłkuli, co społym ze Azyjōm tworzi kōntynynt Eurazyjŏ
   • 1984, Augustyn Halotta, Śląskie bery, bojki i opowiastki z dawnych lat

   Było to w tym czasie, jak Napoleon w Europie nowe porządki dyktowoł.

   • Chop w kuchni

   Rabarbar ze Azji do Europy przikludziōł pōnojś we XVI wieku Marko Polo.

3. (astrōnōmijŏ, miano włŏsne) jedyn z miesiōncōw Jupitera
   • (potrzebny przikłŏd)
4. (astrōnōmijŏ, miano włŏsne) planetojida ô numerze katalogowym 53
   • (potrzebny przikłŏd)
5. (geografijŏ, miano włŏsne) wyspa na połedniu Afryki

ôdmiana:

ôdmiana: Europa
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	Europa	Europy
dopołniŏcz	Europy	Europōw
cylownik	Europie	Europōm
biernik	Europã	Europy
nŏrzyndnik	Europōm	Europami pz.: Europōma
miyjscownik	Europie	Europach
wołŏcz	Europo	Europy

uproszczōny zŏpis
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	Europa	Europy
dopołniŏcz	Europy	Europōw
cylownik	Europie	Europōm
biernik	Europa	Europy
nŏrzyndnik	Europōm	Europami pz.: Europōma
miyjscownik	Europie	Europach
wołŏcz	Europo	Europy

synōnimy:

1. Ojropa, Stary Kōntynynt

Inksze jynzyki

• angelski: Europa, Europe
• czeski: Evropa
• francuski: Europe
• hiszpański: Europa
• italijański: Europa
• niymiecki: Europa
• polski: Europa
• ruski: Европа
• słowacki: Európa
• ukrajiński: Європа