jutro

Etymologijŏ

Ze prasłowiańskigo *(j)utro.

Wymŏwa

AS: [i ̯utro]

Rzeczownik

jutro rodzaj nijaki

1. nastympny dziyń po aktualnym
   • 1901, Lucjan Malinowski, Powieści ludu polskiego na Śląsku, cz. 2

   Aż do jutra rana we wodzie cie moczyć bydziemy

   • 1950, Gawędy Stacha Kropiciela, Gość Niedzielny

   I dalej jeszcze idzie ten opis, ale musza z tym skończyć, bobych do jutra rana nie był gotowy.

ôdmiana:

pokŏżôdmiana: jutro
przipadek	liczba pojedynczŏ
mianownik	jutro
dopołniŏcz	jutra
cylownik	jutru
biernik	jutro
nŏrzyndnik	jutrym
miyjscownik	jutrze
wołŏcz	jutro

antōnimy:

1. dzisiej, wczorej

Przisłōwek

jutro przisłōwek

1. na nastympny dziyń po aktualnym
   • 1984, Augustyn Halotta, Śląskie bery, bojki i opowiastki z dawnych lat

   — Jutro jo póda z kozą i poszukom tego Skarbnika i byda chciała łod niego ta nojwiększo skrzynia.

   Jedyn wojŏk dowiedzioł sie rŏz w połednie, że musi jutro też do kościoła iść wachować.

synōnimy:

1. zajtry, na drugi dziyń

antōnimy:

1. dzisiej, wczorej

Inksze jynzyki

• angelski: tomorrow
• czeski: jitro, zítra, zítřek
• francuski: demain
• hiszpański: mañana
• italijański: domani
• niymiecki: Morgen, morgen
• polski: jutro
• ruski: завтра
• słowacki: zajtra
• ukrajiński: завтра