możne

Etymologijŏ

Etymologijŏ do dodaniŏ.

Wymŏwa

AS: [možne]

Partykuła

możne partykuła

1. (cieszyńske) używanŏ do zmiany znaczyniŏ wypowiedzi, żeby zaznaczyć brak istości
   • 1908, Ernest Farnik, Iste Roki

   Toś ty, stary grzybie? A możne nie chodzowali, co?

   • 1909, Paweł Marek, Ô zaklyntyj ksiynżnyj

   Chociŏż wōm powiym, ô co mi idzie, to mi wy bodej pōmożecie a możne sie i sy mnie wyśmiejecie.

synōnimy:

1. mōno, wierza

Frazeologijŏ

• niyma możne

Czasownik

możno czasownik

1. idzie, je możliwe do wykōnaniŏ
   • Gazeta Codzienna

   Je to przeca w samym postrzodku miasta i nima możne żeby kierysi tego dziadowstwa z łojców miasta uż nie widzioł.

ôdmiana:

ôdmiana: możne
forma	tryb ôznajmiyniŏ	tryb warōnku	tryb rozkazu
bezôkolicznik	możne
czas terŏźny	możne	możne by	niych możne trza
czas prziszły	możne trza	—	—
czas przeszły	możne trza	było by możne możne by było	—

składnia:

możne + bezôkolicznik

synōnimy:

1. dŏ sie, idzie, lza (cieszyńske), możno

Inksze jynzyki

• angelski: maybe, perhaps; one can, it is possible, one may
• czeski: možná, snad; lze, možno, dá se
• francuski: peut-être; on peut, il est possible
• hiszpański: puede ser, quizá, tal vez; se puede, es posible; se puede, se permite, se deja
• italijański: forse, può darsi; possibile
• niymiecki: vielleicht; man kann; man darf, man kann
• polski: może; wolno, można, da się
• ruski: может быть; возможно, можно
• słowacki: možno;
• ukrajiński: ма́бу́ть, мо́же бу́ти, можли́во, пе́вно; можна