dwōr

Wykŏz treści

Ze prasłowiańskigo *dvorъ, ze praindoeuropejskigo *dʰwóros.

AS: [dvȯr]

dwōr rodzaj mynski rzeczowy

siedziba ôd władcy, pana abo posiedziciela jakijś ziymie
- 1901, Lucjan Malinowski, Powieści ludu polskiego na Śląsku, cz. 2
[...] pryncesa była wesołŏ kos gwizdoł i cały dwōr krōlewski bōł pełny uciechy [...]
ludzie, co sużōm władcy, abo sōm na jego dworze
- 2014, Mirosław Syniawa, Dante i inksi
Bydzie sie cołki jego dwōr dziwować, / Jak jyn usłyszy moje ôbskarżynie, / Bo sie niy godzi tak włosne stworzynie / Niszczyć, niweczyć, do piekła wciepować.
(architektura) srogi dōm miyszkalny, siedziba ôd arystokracyje
- 1934, Zniesiyni pańszczizny
Michnik mioł dwōr w Żywocicach, a potym se jeszcze kupił drugi dwōr w Ôlbrachcicach, jako teraz je Michnik.
niy we postrzodku, świyży luft
- 1976, Brunon Strzałka, Bojki i Godki Śląskie
Dzieci już podrosły i same se chodziły po izbie abo też wylazowały na dwōr, jaroszek wachowoł dobytku i ze starym kocurym lygoł na przipiecku.
- 1984, Augustyn Halotta, Śląskie bery, bojki i opowiastki z dawnych lat
Ino wdycki smucił sie i stękoł na każdym kroku i cały czas przy piecu siedzioł choć na dworze słoneczko piyknie przygrzywało.
plac przi chałpie ôd gospodŏrza
- 1935, Feliks Steuer, Ostatńi gwojźdźaurz
Mezy chałupōm a studołōm i chlywym s kuźniōm ja wielki plac; to je dwōr.

ôdmiana:

synōnimy: