plac

Etymologijŏ

Ôd niymieckigo Platz, ôd postrzodkowowysokoniymieckigo plaz, ôd starofrancuskigo place, ôd łaciny platēa, ôd starogreckigo πλατεῖα.

Wymŏwa

AS: [plac]

Rzeczownik

plac rodzaj mynski rzeczowy

1. sroge, ôtwarte przestrzyństwo we mieście, nojczyńścij kaj łōnczōm sie ulice
   • 1984, Augustyn Halotta, Śląskie bery, bojki i opowiastki z dawnych lat

   Po chwili na placu było już pełno ludzi i wszyjscy witali sie z niom po przyjocielsku.

2. tajla przestrzyństwa, kaj coś sie dzieje; miyjsce
   • 1964, Feliks Pluta, Dialekt głogówecki

   A żŏdyn nŏs nie chcioł. No, ale jŏch leciała potyj do, potyj do Krobusza do szwagerki, sieli ta mŏ plac, abo sieli tam sōm.

3. miyjsce, co je ftoś abo coś zajmuje
   • (potrzebny przikłŏd)
4. pozycyjŏ we zawodach
   • 2018, Wachtyrz

   Ôszczepnik ze Ôsowca wele Ôpolŏ ciepnōł we piyrszej seryji 71,24 mejtry, co dŏwało mu trzeci plac, za Finym a Grekym.

5. przestrzyństwo przi chałpie ôd gospodŏrza
   • 1901, Lucjan Malinowski, Powieści ludu polskiego na Śląsku, cz. 2

   I przyjechoł do dōm na plac ôjca swojygo.

   • Protokoły sōndowe sōndu rozjymczego we krysie strzeleckim 1845-1938

   Ty przeklynty garbŏczu, bo mi kożdõ noc przidziesz na plac drzewo kraść

ôdmiana:

ôdmiana: plac
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	plac	place
dopołniŏcz	placu	placōw
cylownik	placowi	placōm
biernik	plac	place
nŏrzyndnik	placym	placami pz.: placōma
miyjscownik	placu	placach
wołŏcz	placu	place

uproszczōny zŏpis
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	plac	place
dopołniŏcz	placu	placōw
cylownik	placowi	placōm
biernik	plac	place
nŏrzyndnik	placym	placami pz.: placōma
miyjscownik	placu	placach
wołŏcz	placu	place

synōnimy:

2. miyjsce, gor. miyjsco
3. zic

5. dwōr

Inksze jynzyki

• angelski: place, room, scene, site, space
• czeski: místo
• francuski: endroit, lieu, place
• hiszpański: lugar, sitio
• niymiecki: Ort, Platz, Position, Rang, Raum, Sitzplatz
• polski: miejsce
• ruski: место