szłapa

Etymologijŏ

Etymologijŏ do dodaniŏ.

Wymŏwa

AS: [šu̯apa]

Rzeczownik

szłapa rodzaj żyński

1. noga ôd zwiyrzyńcia, co niy mŏ kopyt; rzŏdko tyż ôd takigo, co mŏ kopyta
   • 1901, Lucjan Malinowski, Powieści ludu polskiego na Śląsku, cz. 2

   Jedna baba starŏ chodziła do lasa na jagody przyszeł do ni niedźwiydź i jak uciekoł z ulym miodu i naterfił gwōźdź ktōry mu wlŏz do szłapy jego nie mōg se poradzić wyjōńć go.

   • Szymel:Bąk

   Jak bōł prosto nich, tyn jedyn wyszczelōł, ale go poszczelōł i myśliwiec uciekoł po sztyrech szłapach.

2. (potoczne, wic) noga u czowieka
   • 2018, Wachtyrz

   Ôd nejprostszych ku nejtrudniejszym, bez przikłod: pōmpka na jednyj rynce, przisiad na jednyj szłapie, stoci na rykach abo na gowie.

ôdmiana:

ôdmiana: szłapa
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	szłapa	szłapy
dopołniŏcz	szłapy	szłap
cylownik	szłapie	szłapōm
biernik	szłapã	szłapy
nŏrzyndnik	szłapōm	szłapami pz.: szłapōma
miyjscownik	szłapie	szłapach
wołŏcz	szłapo	szłapy

uproszczōny zŏpis
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	szłapa	szłapy
dopołniŏcz	szłapy	szłap
cylownik	szłapie	szłapōm
biernik	szłapa	szłapy
nŏrzyndnik	szłapōm	szłapami pz.: szłapōma
miyjscownik	szłapie	szłapach
wołŏcz	szłapo	szłapy

synōnimy:

1. noga
2. noga, posp. giyra, posp. giczoł, posp. giczała, posp. giczala, pej. krapyka, pot. klepeta, pot. klepeto, pot. klōnkor

Inksze jynzyki

• angelski: paw
• czeski: tlapa
• francuski: patte
• hiszpański: garra, manaza, pata
• niymiecki: Pfote
• polski: łapa
• ruski: лапа