zōmb

Etymologijŏ

Ze prasłowiańskigo *zǫbъ, ze prabałtosłowiańskigo *źámbas, ze praindoeuropejskigo *ǵómbʰos.

Wymŏwa

AS: [zȯ̃mp]

Rzeczownik

zōmb rodzaj mynski rzeczowy

1. (anatōmijŏ) twōr anatōmiczny we szczynce abo żuchwie używany do gryziyniŏ
   • 2008, Alojzy Lysko, Duchy Wojny: W koszarach pod szczytami Alp

   Wiela niy brakowało, żeby mie kamraty wziyni na zymby, żech śturmok zawalaty.

   • 2014, Marcin Melon, Kōmisorz Hanusik

   Pamiyntosz, jak ôna sie urodziła, dyć ôna miała tyż dwie raje tych zymbōw.

2. (technika) elymynt nŏrzyńdziŏ, co wystowo i społym ze cugym inkszych takich elymyntōw suży do tniyńciŏ abo przenoszyniŏ ruchu
   • (potrzebny przikłŏd)

ôdmiana:

ôdmiana: zōmb
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	zōmb	zymby
dopołniŏcz	zymba	zymbōw
cylownik	zymbowi	zymbōm
biernik	zōmb	zymby
nŏrzyndnik	zymbym	zymbami pz.: zymbōma
miyjscownik	zymbie	zymbach
wołŏcz	zymbie	zymby

uproszczōny zŏpis
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	zōmb	zymby
dopołniŏcz	zymba	zymbōw
cylownik	zymbowi	zymbōm
biernik	zōmb	zymby
nŏrzyndnik	zymbym	zymbami pz.: zymbōma
miyjscownik	zymbie	zymbach
wołŏcz	zymbie	zymby

Frazeologijŏ

• dać co na zōmb
• jakby kōmuś zdrowy zōmb wyrwoł

Inksze jynzyki

• angelski: tooth
• czeski: zub
• francuski: dent
• hiszpański: diente
• niymiecki: Zahn
• polski: ząb
• ruski: зуб